قلب شکسته

خدایا به هر که دوست تر میداری بیاموز دوست داشتن از عشق برتر است........


نشسته بودم روی نیمکتِ پارک، کلاغ‌ها را می‌شمردم تا بیاد. سنگ می‌انداختم بهشان. می‌پریدند، دورتر می‌نشستند. کمی بعد دوباره برمی‌گشتند، ساعت از وقت قرار گذشت. اما نیومد. نگران، کلافه و عصبی‌ شدم. شاخه‌ گلی که دستم بود داشت پژمرده میشد.
طاقتم طاق شده بود. از جام بلند شدم
گل را هم انداختم زمین، . بعد، یقه‌ی پالتوم را دادم بالا، دست‌هام را کردم تو جیب‌هام، راهم را کشیدم رفتم. نرسیده به در پارک، صداش از پشت سر می اومد.
صدای تند قدم‌هاش و صدای نفس نفس‌هاش


نگاهش نکردم. حتی برای دعوا یا قهر. از در خارج شدم. از خیابان سریع رد شدم. هنوز داشت دنبالم می‌آمد. صدا چکمه‌هاش را می‌شنیدم. می‌دوید صدام می‌کرد.
آن‌طرفِ خیابان، ایستادم جلو ماشین. هنوز پُشتَ‌م بهش بود. کلید انداختم‌ در را باز کنم، بنشینم، بروم. برای همیشه. باز کرده نکرده، صدای بووق – ترمزی شدید و فریاد – ناله‌ای کوتاه ریخت تو گوش‌هام – تو جانم.
سریع برگشتم. دیدمش که روی زمین افتاده بود. افتاده بود جلو ماشینی که بهش زده بود و راننده‌ اش هم پریشان بود.
ترسیده بود – به طرفش دویدم بالا سرش ایستادم.
مات و مبهوت هاج و واج نگاش می کردم.
توو دست چپش بسته‌ی کوچکی بود. کادو پیچ شده. محکم گرفته بودش. نگاهم رفت ماند به آستین مانتوش که بالا رفته، ساعتَش پیدا بود. چهار و پنج دقیقه. نگام برگشت به سمت ساعت خودم.
چهار و چهل و پنج دقیقه!
با چشمای خیس به ساعت راننده‌ی بیچاره نگاه کردم. واقعا چهار و پنج دقیقه بود!!!